Pierwszy drewniany kościół w Drycanach, nawiązując do słów barona Gustawa Manteuffla, był zbudowany w 1779 r. Budowa była finansowana przez Dominika Ryka, właściciela majątków Drycany, Pilcyny i Strużany. W kościele służyli bernardyni z klasztoru w Wielonach. Obecna świątynia została wybudowana z inicjatywy i donacji baronowej Marii z Ryków Manteufflowej, jej siostry Katarzyny z Ryków Ulanowskiej oraz członków wspólnoty parafialnej. Parafianie, większość z nich to poddani dworscy, wzięli udział w budowie kościoła. Co ciekawe, w trakcie prac do przenoszenia dużych ciężarów wykorzystywano pracę oswojonego niedźwiedzia. W październiku 1859 r. drycański kościół, za zgodą metropolity mohylewskiego, został konsekrowany przez  księdza proboszcza Klemensa Tarwida. Od tamtego czasu parafia drycańska była wizytowana przez biskupów J. Rancana, P. Strodsa, V. Zondaksa, J. Bulisa. W 1995 roku drycańska wspólnota kościelna wzięła udział w Europejskich Dniach Dziedzictwa.

  Trójnawowa świątynia jest przykładem późnego klasycyzmu w architekturze kościelnej. Trzy ołtarze znajdujące się w kościele są neogotyckie. Rzeźba „Ecce Homo” w ołtarzu głównym została zastąpiona malowidłem z początku XX wieku, przedstawiającym Najświętsze Serca Jezusa. Ołtarze boczne są poświęcone Zesłaniu Ducha Świętego oraz Najświętszej Maryi Pannie. W świątyni znajdują się także dawne, rzeźbione w drewnie figury świętych apostołów Szymona i Judy Tadeusza, św. Józefa oraz św. Jana Nepomucena. Należy podkreślić, że od II połowy XIX wieku  wystrój budowli nie był modyfikowany. Na cmentarzu przykościelnym, służącym jako nekropolia właścicieli Drycan, pochowani są członkowie rodziny Ryków i Manteufflów, a także proboszcz Peteris Tumans, który posługiwał w parafii drycańskiej przez 30 lat. Znany historyk, etnograf, wydawca książek, filantrop baron Gustaw Manteuffel (1832-1916) spoczywa w pokoju, pochowany w grobowcu rodzinnym w pobliżu świątyni. Jego wkład w badanie inflanckich dziejów, etnografii i geografii obejmuje ponad 350 publikacji. W latach 1861-1870 wydawał Inflantu ziemes laika gromota i zapoczątkował znakomitą tradycję polsko-inflanckich/łatgalskich kalendarzy. Gustaw Manteuffel wykonał imponującą, bogato ilustrowaną pracę na temat dziejów Inflant, pt. Terra Mariana, która została ofiarowana papieżowi Leonowi XIII. Historyk z Drycan zapoczątkował publikowanie łatgalskich pieśni ludowych. Miał on również swój wkład w rozwój piśmiennictwa religijnego poprzez wydawanie książeczek do nabożeństwa oraz różnych tekstów o tematyce chrześcijańskiej, które dostosowywał do wymagań miejscowej ludności.